maandag 15 november 2010

De Sint Bernard: een pas vol verhalen

In juni 2011 vindt onze Alpenwijnreis plaats. Drie dagen lang verkennen we de Alpine wijnvelden van Zwitserland, Italië en Frankrijk. We bezoeken de hoogste wijngaarden van Europa en maken kennis met bijzondere cépages. We stoppen regelmatig voor een rondleiding, een gastronomische lunch en proeverijen, een vinoloog vertelt ons allerlei interessante verhalen en eenmaal thuis in Esprit Montagne bottelen we zelf onze wijnen (het mooiste souvenir dat je kan krijgen, toch?).

We willen je natuurlijk ook over de bijzonderheden van de omgeving vertellen. Eén van de hoogtepunten is de overnachting op de Grote Sint-Bernardspas die al sinds de Romeinse tijd doorgang geeft naar het Italiaanse Aostadal. De pas is niet alleen bekend vanwege de verhalen over Hannibal die met zijn olifanten de Alpen over trok of het immens grote leger van Napoleon. Nee, voor mij is het is de aanwezigheid van de Sint Bernardshonden die nog het meest tot de verbeelding spreekt.

En daarom bezochten we gisteren het Musée de Saint Bernard in Martigny. Daar kwamen we erachter dat Hannibal nooit over de pas is getrokken en al zeker niet met olifanten. En ook het prachtige schilderij van Napoleon, gezeten op een steigerend paard, bleek niet op feiten te berusten. Een andere schets laat ons zien dat het wel degelijk een muilezeltje was die hem de pas over hielp.

En dan de honden.... wat een feest om ze te zien! Ze werden ooit gefokt als cadeau voor de paters van het hospice bovenop de pas. Zij ontvingen dagelijks vele reizigers en bedevaarders en leefden in barre omstandigheden. De kans op overvallen van rovers en enorme sneeuwstormen en lawines waren dagelijkse kost. Goeddoeners fokten een speciaal soort berghond, die enerzijds afschrikwekkend eruit moest zien en ook nog eens hulp kon bieden bij rampen. Dat werd de kortharige Sint Bernard: een joekel van een hond, maar met een bijzonder sociaal karakter. De beroemdste is Barry; hij zou meer dan 40 mensen die in de sneeuw vastzaten gered hebben.

Ze hebben later geprobeerd langharige honden in te zetten bij zoektochten in de sneeuw, maar zij kregen last van enorme ijspegels in hun vacht. De langharige soort is daarom nu meer een familievriend dan berghond.


Intussen doen ook de kortharige Sint Bernards het rustiger aan. Met hun 80 kg zijn ze toch een beetje te zwaar in de sneeuw. Als er ergens een lawine is geweest en er snel gereageerd moet worden, neemt men tegenwoordig een herdershond mee.

Maar Alke... die neemt op een bepaalde manier toch een Sint Bernard mee op zijn bergtochten. Zijn Barryvox heeft hij altijd bij zich; een apparaatje dat constant signalen uitzendt en zorgt dat je gevonden wordt als je bedolven zou worden. We snappen na gisteren pas waar de naam Barryvox vandaan komt. Jawel, als eerbetoon aan de beroemdste Sint Bernardshond van de pas.



Geen opmerkingen:

Een reactie posten