Een tijdje geleden zag ik nog nét het laatste stukje van een bijzondere film: August Rush. De boodschap van de film bracht me in één klap terug naar een kinderboek dat ik al jaren probeer te schrijven, gebaseerd op de prachtige natuur hier om ons heen en het ritme van de seizoenen: "The music is all around us, all you have to do is listen."Maar vandaag is het weer zo'n ander soort dag. Ik hoor het ruisen van de wind door de veldbloemen en het hoge gras, boven ons cirkelt een buizerd, kreten schallend die door de omringende bergen weerkaatst worden. De zwaluwjongen die onder de dakpannen veilig in hun nest zaten, vliegen uit onder veel gekwetter. Een motor raast voorbij. Geluid.
Een oude man komt langs gelopen. Duidelijk een bergbewoner, te zien aan zijn kleding en tred. Licht voorovergebogen, met wandelstok bewapend, maar fier en onverstoorbaar. Hij kent zijn tempo, haast zich langzaam om daar te komen waar hij zijn moet. Niet eerder, niet later. Tempo.
Felle zonneschijn en een strakblauwe hemel wordt af en toe onderbroken door witte wolkennevels, in de verte een glimp van loodgrijze lucht. En terwijl ik dit schrijf, is het ineens weer stil, doodstil, hoewel... in de verte komt een auto aanrijden. Afwisseling.
Wat is het toch dat mensen zich irriteren aan het geluid van een naderende auto? Er was ooit een dag waarop je ongeduldig bij het raam stond, wachtend op je geliefde. Het geronk van een auto die de hoek omsloeg zorgde voor een grote glimlach op je gezicht. Of de postbode die je weer iets moois zou brengen?
Die auto, die zogenaamd de stilte en rust verstoort, is vandaag een belangrijk onderdeel van die mooie symfonie genaamd Liefde. En over vijf minuten zijn er weer twee mensen herenigd... of op een fijne vakantieplek aangekomen :)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten